Liefdesnest

Deze maand is het feest van de geliefden, Valentijn. Er zijn koppels die dit vieren, anderen laten deze dag aan hen voorbij gaan. Een relatie vraagt energie en tijd. Een passende liefde vinden heeft geduld, begrip, zelfkennis en gezamenlijke interesses nodig. In een duurzame relatie heeft ieder ook de moed om zich kwetsbaar op te stellen. Zo kan men met veranderingen omgaan.

Reeds op mijn dertiende had ik een lief. We waren allebei lid van de Chiro, twee jaar later ook leiding. Die relatie duurde vier jaar. Hij was zeventien en wou in de zorgsector gaan werken. Toen zocht ik vooral troost en steun in een relatie. Op die basis startten verschillende korte relaties in mijn leven. Dankzij hen leerde ik veel over de liefde, mezelf, het gekwetste kind in me.

Mijn eerste grote liefde was aanwezig tot anderhalf jaar na mijn geboorte. De volgende vijf jaar bleef mijn vader thuis uit beeld. Plots woonde hij terug bij ons voor een korte periode. Hij verzorgde mijn eczeem aan knieën en ellenbogen, waste mijn haar aan de lavabo in de keuken, maakte veel ruzie met mama, ook over broer. Nog geen jaar later vertrok hij weer. Van mijn acht tot twaalf jaar waren broer en ik welkom bij hem, zijn nieuwe partner en haar drie kinderen. Om de veertien dagen verbleven we daar een weekend. Zo leerde ik hem kennen. Deze vrouw ben ik zeer dankbaar. De zomer na hun breuk gingen we met hem een week op vakantie. Ik vond dit fijn, mijn broer niet. Tijdens mijn adolescentie was hij er voor mij wanneer ik hem belde met een praktische vraag of vervoer nodig had. Zelf nam hij toen geen initiatief.

De tweede man van mijn leven werd mijn huwelijkspartner en vader van mijn dochter. Ik was tot over mijn oren verliefd na ons eerste contact. We werkten allebei in de zorgsector. Ik kende hem van mijn stage enkele jaren voordien. Hij was vijf jaar ouder, zeer aanwezig en zorgzaam, soms wat in zichzelf gekeerd. Samen gingen we zeilen. Tijdens de laatste maanden van onze zwangerschap werd hij emotioneel onbereikbaar. Twee jaar later ontnam hij zich het leven, na vijf jaar samenzijn.

Jaren later werd ik op slag verliefd op een man die ik voor mij zag lopen, vrolijk in gesprek met zijn twee zonen, in mijn buurt. Dat beeld vervulde mijn diepste wens, opnieuw een gezin voor mijn driejarige dochter. Ik was hen gevolgd en zag dat hij boven een vriendin van me woonde. Het volgende weekend klopte ik bij haar aan, onze dochters konden het goed met elkaar vinden. Hij en ik kwamen elkaar in de hal tegen. 

Na een relatie van enkele jaren kochten we een huis. Daar hebben we tien jaar gewoond. We waren beiden gek op muziek. Hij was muzikant en zanger, trad nog veel op. Ik danste graag. Hun repetities vonden wekelijks plaats in ons huis. Zeker zeven jaar was ik tevreden en dikwijls gelukkig. Hij was twaalf jaar ouder. Als partner werd ik toen gezien. Zelf was ik bezig met mijn doelen, een gezin bouwen, onze relatie vormgeven, huis renoveren, gepast werk vinden, therapie-opleiding beëindigen. Al deze vormen van groei brachten verandering in onze relatie. Gaandeweg merkte ik dat het zorg geven niet in balans was. Mijn belangen werden weinig tot niet gehoord. Maar ik hield vol terwijl ik mijn wensen stelselmatig meer op de voorgrond plaatste. Daar had hij het moeilijk mee. Zo wou ik na tien jaar kamperen op dezelfde plek in Friesland op gezinsvakantie naar Zuid-Frankrijk. Hij weigerde. Ik gaf gezin, relatie, huis niet zomaar op. We gingen in therapie doch het lukte niet meer om tot verbinding te komen. Na anderhalf jaar eindigde de relatie. Pijnlijk, zeker voor mijn dochter maar ik kon niet anders. Het lied van Bonnie Raith 'I can't make you love me' was maanden mijn troost, in het lege huis.

Ongeveer twaalf jaar geleden vond ik eindelijk de man die echt bij me past. Het gebeurde spontaan op café, via een kennis. Onze weg naar elkaar liep niet van een leien dakje. Ik kreeg na een maand een ongeval, met een whiplash en vier maanden verplichte rust. Hij had een nieuwe, veeleisende job. We gaven elkaar de noodzakelijke eigen tijd en spraken af op vaste momenten. Belangrijk waren onze gezamenlijke interesses, aan het water vertoeven, uit eten gaan, vrienden ontmoeten, zeilen. We legden een stevige basis. Nog steeds zijn we verdraagzaam op momenten van ongenoegen of irritatie. Kort daarna praten we dit uit. Er is ook veel humor tussen ons. Bijna dagelijks brengen we elkaar aan het lachen. Het leven heeft ons niet gespaard van stress en onrecht. Beiden blijven we positief en samen problemen aanpakken. Onze relatie is ontspannend en zorgzaam. Ik ben gelukkig met hem.