Verborgen parel

Wat kijk ik uit naar de lente, prille zon op mijn huid, minder grijs in de lucht, kleur in de tuin en de zoete geur van het peperboompje. Het lied 'Here comes the sun' van The Beatles klinkt in mijn oren. Ik voel de kriebels om op te ruimen. Dit jaar had ik zin om één van de Wabi-Sabi regels na te streven. Weg met spullen die al jaren niet worden gebruikt. Doorsluizen die handel.

Ik startte in de kelder, een was-, droog- en opbergplek, best een geordend geheel. Naast afgedankte delen van mijn huishouding vond ik achteraan in een kast mijn eerste wok-pan, gekocht in de Sun-Wah, 25 jaar oud. Die herinnerde me aan het Aziatisch kokkerellen met mijn partner, de muzikant. Verder viel mijn oog op acht glazen staven van anderhalve meter lang, samen uit een container gevist. Na dertig jaar stonden ze nog op dezelfde plek. Ooit gingen we ze gebruiken. We konden in die jaren best creatief zijn met weinig. Nu is er een andere tijd, een wokpan van Tefal en al twaalf jaar een nieuwe levenspartner. Dus weg die pan, die mooie staven.

Mijn gang stond vol dozen. Mijn opzet was geslaagd. Gestadig ging ik verder naar de laatste verdieping. Onder het dak verzamel ik al jaren deeltjes verleden in dozen, netjes op een rek. Het archief met foto's, post en souvenirs staat rustig te wachtten op wat nog komen zal. Die dag liet ik het onaangeroerd. 

Vervolgens kwam de kledingkast in het berghok aan de beurt. Daar vond ik rode wollen sokken, van mijn eerste man, marathonloper en zeiler, vader van mijn dochter. Hij trainde alle seizoenen. Minstens tweemaal per week, voor zijn ontbijt liep hij zijn kilometers en droeg hij deze kousen. Ik had ze reeds 36 jaar, nooit zelf gedragen, driemaal verhuisd.

Ook nu legde ik ze terug, op dezelfde plek.