Diepe dalen
Diepe dalen
Ik zit te schommelen in mijn Thonetstoel en luister naar de radio. Vanuit mijn veranda kijk ik naar de witte waterlelies in onze vijver. Door de boxen klinkt 'Sailing' van Rod Stewart.
"We are sailing, we are sailing. Home again, cross the sea. We are sailing, stormy waters. To be near you, to be free"
In 1989 was mijn dochter anderhalf jaar oud. Ik gaf haar borstvoeding in deze stoel. Datzelfde jaar is mijn man gestorven. Hij had zichzelf gedood, mijn man, vader van mijn dochter. Drieëndertig jaar was hij.
Tien jaar vierde hij het leven, als ex-verslaafde. Hij werkte als ervaringsdeskundige en therapeut, eerst in Gent, vervolgens in Antwerpen. Zijn netwerk was beperkt maar vitaal in die tijd. Tot hij tijdens onze zwangerschap, door reorganisatie en besparing, zijn job verloor. Zijn ouders haalden hem terug binnen, tegen mijn zin, om enkele maanden in hun zaak te helpen. Volgens hen had ik hem ontheemd, de oorzaak van zijn problemen, zijn keuze voor de dood. Ik zag ook het groter geheel via feiten uit zijn volwassen leven, zijn verhalen over zijn jeugd.
De politie bracht me op de hoogte. Het was een zondag. Een uur later liet zijn jongste zus me weten waar de familie samenkwam. Daar werd al snel duidelijk dat ik me maar beter gedeisd hield. Mijn schoonmoeder had me aan de deur gevraagd wat ik kwam doen. Ik schrok zo hard van haar reactie dat luisteren het enige was waartoe ik nog in staat was. Gelukkig vernam ik van zijn vader dat ik op de begrafenis en de koffietafel zou worden gedoogd. Dit mocht van zijn moeder met maximum vier personen.
Ieder zat daar met zijn eigen verdriet, kwaadheid, ongeloof. Ik ging als eerste naar huis, onze dochter wachtte thuis op me. Bij de voorbereidingen van de uitvaart werd ik verder niet betrokken.
Tijdens de dienst was er vooraan een plaats voor mij vrij gehouden. Ik durfde die plek bijna niet innemen. Mijn moeder gaf me het duwtje dat ik nodig had. Net toen de kist de zaal verliet voor de crematie, werd het lied 'Sailing' gespeeld, onverwachts. Ik brak, mijn tranen rolden over mijn wangen. Mijn keel deed pijn van het ingehouden verdriet. Ik wou de dienst niet storen.
Welk familielid ook heeft voorgesteld dit lied te spelen, dank je wel. Mijn man en ik, wij zeilden vanaf het prille begin van onze relatie. Bij onze vierde date nam hij mij mee op zijn Dufour 26. Zeer vlug kreeg ik als leek de fokkenschoot in handen en met onstuimig weer ook de helmstok. Op zijn boot en op het water voelde hij zich vrij, samen met mij.