Babbelplaats

               Souzie Babbel is heengegaan. Vredig ingeslapen bij de dierenarts. De eerste maand zag ik ze elke dag lopen, zocht haar, dacht aan haar. Tranen liepen dan over mijn wangen. Nu verschijnen die onverwacht. Zonet nog, bij het beluisteren van het lied "You've got a friend." van Carole King. Ik kan haar niet meer roepen, met haar babbelen, door haar getroost worden. Ik tracht te leven zonder onze huisgenoot.

              Enige schroom overvalt me. Families in Gaza worden gedwongen te leven met gigantisch verlies. Door honger, bombardementen en geweld zijn er veel doden, is er massaal veel leed, zonder gepast afscheid. Een immens onrecht. Mijn verdriet lijkt zo nietig.

              En toch. Ons tijgerkatje was één van de drie katten van mijn broer. Tijdens zijn ziekenhuis opname heb ik twee maanden voor hen gezorgd. De voorlaatste dag van mijn vakantie in 2015 werd ik gebeld door de oncoloog van Sint-Augustinus: "Het kan zijn dat je broer de nacht niet doorkomt!" Ik: "Euh! Hoezo?". Hij: "We hebben pancreaskanker vastgesteld, met uitzaaiingen!". Ik: "Ah, oké, bedankt om te bellen!". Waarom had hij zijn pijn én opname voor mij verzwegen?

             Al die tijd in het ziekenhuis bleef hij hopen op genezing. Hij miste zijn katten, zijn muziek, wou in zijn zelf aangelegde tuin genieten van de zomerse bloemenpracht. Vijf weken na zijn opname heb ik deze wensen mogelijk gemaakt. Een tijdelijk verblijf thuis werd toegestaan. Maximum een week mocht hij daar vertoeven, met veel hulp en bezoek, ook van zorgzame vriendinnen. Toen ik zijn voordeur opende, klonk de Orkestrale Suite No.3 D-dur van J.S. Bach in zijn gang, loeihard stond het. Het was zijn eerste dag thuis. Hij lag languit in zijn zetel, omringd door zijn katten en stapels cd's, aan de zijkant van de zetel zijn zuurstoffles. Hij was aan het genieten. Ik groette, nam in stilte plaats aan tafel, uit zijn gezichtsveld, pinkte een traan weg en wachtte.  

            Na vier dagen was hij oververmoeid en verzwakt. Hij had meer medisch toezicht nodig, moest terug naar het ziekenhuis. Praten over zijn ziekte of gevolgen bleef onmogelijk. Tien dagen later is hij ingeslapen, alleen. Wij waren net naar de cafetaria.

            Dag levensgenieter, struise beer, grappige kerel, mijn kleine broertje! Bedankt voor je babbelkousje! We hebben tien jaar van haar liefde genoten. 

Foto: Marianne Van Tiggelen